Time flies

De afgelopen weken in Suriname zijn voorbij gevlogen.
We zijn gestart met het onderzoek op de basisscholen waarvan we gisteren er één al hebben afgerond en we vandaag op een nieuwe school zijn begonnen.

De eerste school ligt in een wijk hier in Paramaribo waar veel Surinamers zelf ook graag niet komen. Ze noemen het ook wel de 'ghetto'.
Ook aan de school zelf merk je dit doordat de kinderen zich niet kunnen concentreren en de leraressen de gehele dag schreeuwen.

Toen we daar de eerste keer kwamen waren we nog al in shock. De leraressen schreeuwen de hele tijd en delen soms zelfs klappen uit. Het is dan opeens zo'n andere wereld hier. Het slaan van de kinderen is eigenlijk niet toegestaan maar een mevrouw van Prey Skoro vertelde dat de meeste leraressen op deze school toch denken van: "Ach die komt toch uit de ghetto, die is het gewend." of "Ze luisteren toch alleen door te schreeuwen als je uit deze buurt komt".
Het is zo'n andere manier van les geven en uit de resultaten blijkt nu al dat andere kinderen op andere scholen beter presteren. Stiekem zou ik hier heel graag verandering in willen brengen, maar helaas ben ik hier maar 3 maanden en is het niet mijn taak.

De eerste dag op deze basisschool was echt best wel schrikken. Er had een klein meisje uit groep 1 in haar broekje geplast en er lag een grote plas onder haar stoel. De lerares was al een aantal keer langs haar gelopen maar deed hier niks aan. Na een kwartier hebben wij er iets van gezegd. Het enige antwoord wat we kregen was: "Dat doet ze elke dag." en vervolgens ging ze toch maar iemand haar moeder laten bellen. Die trouwens vervolgens pas een half uur later kwam. Arm meisje.
Zo gebeurde die dag wel meer dingen waarvan ik dacht; dit ga je niet menen...

De eerste dagen bestonden vooral uit het observeren van de kinderen en hierna zijn we begonnen met onze kinderen apart te nemen en testjes te gaan doen. Zo moeten we de sociale ontwikkeling, taalontwikkeling, zelfredzaamheidsontwikkeling, verstandelijke ontwikkeling en motorische ontwikkeling testen. De kinderen waar ik testjes mee doen zitten allemaal in groep 1 en de meeste zijn 4 jaar. Een enkeling is nog maar 3 jaar.

Het is zo leuk en mooi om te zien hoe graag die kinderen met je mee willen wanneer ze je eenmaal vertrouwen. Of dat ze zo trots zijn als ze een high five krijgen als ze iets goed gedaan hebben. Dan smelt mijn hart gewoon en voel ik mij gelukkig. In deze 2,5 week dat ik op deze school ben geweest is mijn hart gestolen door al die lieve kindjes, de één wat meer dan de ander. Het zijn stuk voor stuk schatjes. Ieder kind is uniek en heeft zeker iets moois. Dat is iets wat ik zeker op deze school heb ondervonden.

De testjes gingen niet allemaal gemakkelijk. Sommige kinderen begrijpen je gewoon niet doordat ze de taal niet volledig spreken of zijn heel erg verlegen en durven geen woord te zeggen. Dit vond ik vooral heel moeilijk om mee om te gaan. Bijna alle kinderen kwamen gelukkig al snel wat losser en begonnen zelf al verhalen te vertellen over wat ze hadden meegemaakt. Ook dat bracht voor mij weer een stukje geluk mee. En geloof me, je voelt je echt geliefd als al die kinderen op je af komen en je ziet dat de kinderen stralen wanneer je het schoolterrein opkomt.

Vandaag zijn we op de nieuwe school begonnen en dit was echt een wereld van verschil. Er heerste een soort van rust op deze school wat ik bij de andere school absoluut niet gemerkt heb. De leraressen zijn vriendelijker, tegen ons maar ook tegen de kinderen.
Het voelt goed om op deze school te zijn omdat het meer overeenkomt met de manier waarop in Nederland met kinderen word omgegaan. Maar toch voelt het heel dubbel. Waarom kan het niet op die andere school zo zijn? Dan zouden die schatten van een kinderen ook een betere ontwikkeling doormaken want ze doen zo hard hun best..


Helaas bestaat mijn periode hier in Suriname niet altijd uit rozen.
Gisteren te horen gekregen dat mijn oma waarschijnlijk ernstig ziek is. De definitieve uitslag komt pas volgende week maar de kans dat het zo is is heel groot volgens de arts. Daar zit je dan duizenden kilometers bij je familie vandaan waar je op dit moment alleen maar heel graag bij wil zijn. Dan ben je bijna in staat om je koffers te pakken om terug te gaan naar Nederland, dan voel je je echt even alleen.

Gelukkig heb ik hier een paar ontzettend lieve mensen om me heen die me er bij steunen wanneer ik dat nodig heb. Dus wachten we de definitieve uitslag maar af en zien we wel wat volgt.

Nu heb ik beloofd om zeker nog te genieten hier en dat ga ik ook zeker doen zover het mogelijk is. Aankomende maandag gaan we een dolfijnen tour doen. Ik heb er zin in ondanks alles.

Liefs, Lott.